Het is 2373, de verre toekomst. Op de planeet Mercurius verbrandt het zonlicht je tot as en de nacht wordt zo koud dat je lichaam tot zwart ijs bevriest.

De mijnsteden van Heavy Metals vluchten net voor de ochtend uit, op zeventig meter lange steltpoten. In het kaatslicht zwermen de oogsters uit om de metaalplanten te plukken die vlak voor zonsopgang bloeien.

Als de zon ze ooit inhaalt, zijn ze dood. Op Mercurius wordt het zelfs in de schaduw 400 graden.

Oogsters zijn contractarbeiders, weinig beter dan slaven, en het is Tanja's diepste wens om haar geboorteschuld te voldoen en de planeet te verlaten.

'Weg van de laaiende zon liggen de groene kraters van de Maan,' vertelt Tanja's sprookjesboek haar, 'waar muezzins van mijl hoge minaretten tot gebed oproepen. Daar deint de Enige Oceaan van Mars, met steden van lillende luchtbellen en de onsterfelijke Drakenkeizer in haar dieptes. Het wonderbaarlijkst zijn echter de bevroren manen voorbij Pluto, waar de zon nooit meer dan een heldere ster is.'

Als Tanja en Rolf een complete haag zilverdoorns en uraniumviooltjes vinden, lijken al die dromen mogelijk. Maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat slaven zich ook werkelijk vrijkopen...