Αντί άλλης παρουσίασης, θέλω να σας αναφέρω το σκηνικό της σύλληψης αυτού του θεατρικού μου έργου. Και αναφέρομαι στην κεντρική ιδέα και όχι στην γενικότερη πλοκή που είναι καθαρά φανταστική.
Πριν πολλά χρόνια, όταν υπηρετούσα στο Πολεμικό Ναυτικό σαν Μηχανικός Αξιωματικός, πήρα μετάθεση για να αναλάβω την θέση του Πρώτου Μηχανικού σε ένα ημιπαροπλισμένο Αρματαγωγό. Το σκάφος ανήκε σε μια ομάδα τριών αντίστοιχων σκαφών. Κάθε τόσο, ένα από αυτά, με πλήρωμα και από τα τρία αρματαγωγά και με προμήθειες που τις μεταφέραμε από το ένα στο άλλο, έκανε ταξίδια είτε μεταφοράς πρώτων υλών ανάμεσα σε διάφορα νησιά είτε συμμετείχε σε ασκήσεις του στόλου.
Όταν εγώ έφτασα στο καράβι, αυτό μόλις είχε γυρίσει από ένα ταξίδι. Τον προηγούμενο πρώτο μηχανικό τον συνάντησα στην σκάλα την ώρα που έφευγε. Μου έδωσε κάτι χαρτιά που είχε ήδη υπογράψει και μου ευχήθηκε καλή τύχη.
Αμέσως διαπίστωσα πως το πλήρωμα συμπεριφερόταν πολύ περίεργα. Δεν άργησα να καταφέρω έναν υπαξιωματικό μηχανικό, τον Γιάννη Δρ., να μου πει τι ακριβώς συνέβαινε. Είχαν όλοι τους επηρεαστεί γιατί στο τελευταίο τους ταξίδι κουβάλησαν "τρελούς" από την Αθήνα στην Λέρο. Οι σκηνές που μου περιέγραψε δεν θύμιζαν συμπεριφορές ανθρώπων από καμία πλευρά. Οι νοσοκόμοι έδιναν τα φάρμακα με τις φούχτες αδιαφορώντας για πιθανές συνταγές. Τους είχαν στοιβαγμένους στον χώρο αρμάτων, ήταν ξαπλωμένοι στις κουβέρτες τους πάνω στο σιδερένιο κατάστρωμα και για τουαλέτες τους είχαν ανοίξει απλά λίγο τις μπροστινές πόρτες και είχαν κατεβάσει όσο έπαιρνε τον καταπέλτη.
Πέρασαν πολλές ημέρες μέχρι το πλήρωμα του πλοίου να συνέλθει από το σοκ που είχε υποστεί.
Από την περιγραφή του Γιάννη κράτησα σημειώσεις και όταν θέλησα πολύ αργότερα να γράψω ένα θεατρικό έργο, τις χρησιμοποίησα για να στήσω το σκηνικό.
Το θεατρικό μου αυτό έργο, το αφιερώνω σ' αυτές τις θλιμμένες ψυχές που δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και καταλήγουν ζωντανά ερείπια να περιφέρονται μερικές φορές ανάμεσα σε νεκρούς ανθρώπους.