Een casestudy van Pakistan 1947-2020 Hoe historische bagage van kolonialisme in wisselwerking met neokoloniaal economisch beleid de inhoud en het verloop van de ontwikkeling van een postkoloniale staat beïnvloedt Politieke economie van een postkoloniale staat: Pakistan was een typische onderontwikkelde Staat toen het zijn reis als een onafhankelijke natiestaat begon op 14 augustus 1947, met talloze uitdagingen, variërend van existentiële dreiging tot revolutie van stijgende verwachtingen van de massa's en het worden van een onafhankelijke, zelfverzekerde en welvarende staat in de gemeenschap van naties aan de andere kant. De nieuwe Staat ging deze uitdagingen moedig aan en begon zijn reis letterlijk vanaf nul. Van een van de minst ontwikkelde landen ter wereld ten tijde van haar onafhankelijkheid, groeide de Pakistaanse economie met een vrij indrukwekkend tempo van 6 procent per jaar gedurende de eerste vier decennia van het bestaan van de Natie.
Gedurende deze periode verdubbelde het inkomen per hoofd van de bevolking, ondanks het feit dat de bevolkingsgroei nooit onder de 3% per jaar uitkwam. Dankzij genereuze militaire en civiele hulp in de jaren zestig en daarna in de jaren tachtig bleef de inflatie laag en daalde de armoede van meer dan 45% tot minder dan 20%. Dit momentum kon daarna echter niet worden gehandhaafd vanwege de minder vriendelijke externe omgeving en het onhandige macro-economische beheer van de opeenvolgende regimes in de jaren negentig. De economische groei bleef iets hoger dan de bevolkingsgroei en de inflatie overschreed jaar na jaar de dubbele cijfers. Bijgevolg steeg de armoede tot 33%, de buitenlandse schuld explosief tot bijna het gehele BBP van Pakistan, het hoogste in Zuid-Azië.
In de jaren 2000 keerde Pakistan terug naar zijn militaire fase en werd het opnieuw een frontlinie in de nasleep van 11 september, waardoor de Amerikanen in dit deel van de wereld kwamen en daarmee de gebruikelijke instroom van militaire en