...

Oradan ayrılırken yaklaşıyordu Salih ve uzaklaşmaya çalışırken yaklaştığını fark etti Handan. Uzaklaştıkça yaklaşan bu iki gönül nihayet birbiriyle kesişiyor ve bir mesafe kalmamışçasına bakışlarda birleşiyordu. Bu karşı koyamadıkları zafiyetin önüne geçmek için yere diktiler gözlerini bir müddet. Ve yürümeye devam ederlerken yollar çekiliyordu ayaklarının altından ikisinin adeta. Yollar çekiliyordu; zaman geniş bir surette akıyordu. Ve içlerindeki hal onları çepeçevre sarmıştı. Duyguları dile gelse coşkunluğa ereceklerdi lakin verdikleri sözler hatıra geliyor, dilleri sükût bağlıyordu. Bakışları celbeden yolun dili olsa feryadı koparırdı elbet. Kolay değildi taşımak seven iki kalbin yükünü sırtında. Lakin ne yol dile geliyor ne Salih kafasını kaldırıyor ne de Handan geriye doğru dönüyordu uzaklaşırken. Hayat her zaman yaptığını yapıyor, akıp gidiyordu.

....