Sherlock Holmes'a göre o "Kadın"dı, onu başka bir isimle andığını hiç duymadım. Onun gözünde bu, kadın cinsiyetinin bütün özelliklerini taşıyan biriydi. Ona karşı sevgi hissettiğinden değil, onun soğuk ve mantıklı doğasında var olmayan bir duyguydu. O, dünyanın gördüğü en mantıklı akıl makinesiydi. Ancak birinin sevgilisi olmak, yapabilecekleri arasında bulunmuyordu, böyle yumuşak duygulardan bahsederken bile alaycı olmaktan kendini alıkoyamıyordu. Gözlemleyen kişi için mükemmel bir şeydi aşk, bir adamın hedefleri üstündeki perdeyi kaldırıp onu aptallaştırabilirdi, ancak Holmes gibi mantıklı bir adam için, bütün yeteneklerinin üstüne gölge düşmesi demek olurdu. Merceğinde bir çatlak olması neyse, onun gibi bir adam için âşık olmak da oydu. Ama eğer onun için bir kadın vardıysa, o da Irene Adler'dı.
Evlendiğimden beri Holmes'u pek görmemiştim, kendi mutlu hayatım ve evime olan odağımdan dolayı onunla görüşme fırsatım pek olmuyordu. Holmes ise bütün ruhuyla, insanlığın normal yaşamından nefret etmeye devam ediyor ve aynı zamanda hâlâ Baker Sokağı'nda yaşıyordu. Kitaplarına gömülmüş, her hafta hırs ve kokain arasında tercih yapıyordu ve hâlâ suç bilimine eskiden olduğu kadar bağlıydı. Yeteneklerini; hâlâ kimsenin fark etmediği ipuçlarını görüp, resmî yetkililerin bile umutsuz diye bıraktığı davaları çözmeye kullanıyordu. Zaman zaman başarılarıyla ilgili haberler duyuyordum, Trepoff cinayetinden Odessa'ya çağırılması, Trincomalee'de Atkinson kardeşlerin trajedisini çözmüş olması ve son olarak da Hollanda kraliyet ailesine yardımdaki başarılarını hep duymuştum. Ancak bunlar dışında, eski ev arkadaşımın neler yaptığına dair pek bir fikrim yoktu.