"Korkarım ki artık benim kalkmam lazım Watson." dedi Holmes, sabah kahvaltımızı ederken.
"Gitmek mi? Nereye?"
"King's Pyland, Dartmoor'a."
Bu dediğine şaşırmamıştım, hatta eğer bu, İngiltere'nin her köşesinde konuşulan esrarengiz davaya karışmamış olsaydı daha çok şaşırırdım. Bütün gün boyunca arkadaşım, odasında kafası göğsüne eğik ve kaşları çatık bir şekilde, ağzındaki pipoyu bir bitirip bir doldurarak, ileri geri yürüyüp durmuştu ve her zamanki gibi, ne benim söylediklerimi kale almıştı ne de etrafında olup bitenleri. Kapımıza gelen gazetelere bir göz atıp kenara fırlatmıştı. Ne kadar sessiz olsa da ben onun kafasından geçenleri çok iyi biliyordum. Şu an piyasada onun zekâsına meydan okuyabilecek tek bir dava vardı, o da Wessex şampiyonasının favori atının kaybolması ve eğitmeninin cinayetiydi. O yüzden sabah bana olay yerine gideceğini söylediğinde bu hem beklediğim hem de umduğum bir şeydi.
"Eğer sana engel olmayacaksam ben de senle gelmek isterim." dedim.